نمی دانم...هر چه می خواهم از تو ننویسم، نمی شود....از بس به خودم گفته ام بس است دیگر! تا کی قرار است که منتظر بر در بنشینی و نخواهی بفهمی که آن خانه دو در دارد...
(تو منشین منتظر بر در که آن خانه دو در دارد)
ولی چه سود!! اگر قرار بود که با دو سه تا استدلال و تلقین نظرش عوض بشه که اسمش دل نبود...دل است دیگر
(بس حلقه زدم بر در و حرفی نشنیدم
من هیچکسم یا که در این خانه کسی نیست)
مدتی بود با خودم کلنجار می رفتم که برای کی می نویسی؟؟ اصلا برا کسی مهمه؟ اصلا کی حوصله داره این روزا بیاد متن اینجوری بخونه؟
ولی خودش میدونه که دست خودم نیست..همه ی این جوش و خروش و بی قراری هام برای اونه
(صد سفره دشمن بنهد طالب محبوب(مقصود)
باشد که یکی دوست بیاید به ضیافت)
دیر نیست اون روزی که یه گوشه تو یه جنگل ساکت و تاریک یا تو کویر پهناور شایدم کنار یه آبشار بلند و پر سر و صدا، جایی که هیشکی نباشه جز خودم و خودت
بعد اروم زیر گوشت فریاد بزنم: دوســــــــــــــــــت دارم
(آن عشق که در پرده بماند به چه ارزد؟
عشق است و همین لذت اظهار و دگر هیچ!!!)
تو هم نامردی نکنی لطفا به کسی نگو😉😉😉😉😉
(تاب دلتنگی ندارد آن که مجنون می شود)
متن عاشقانه
