چرا کسی حالم رو نمیپرسه

هر چیزی به موقعش خوبه از وقتش که بگذره دیگه ارزشی نداره

از جمله های بسیار منفور ☝️☝️☝️
در کل از چیزایی که ارزش گذاری اون کار مربوط به دیگری باشه متنفرم (یا شایدم وانمود می‌کنم متنفرم) 
اول کسی که باید بهش ارزش بدیم خودمون هستیم و به تبعش ارزش تفکرات خودمون
به دروغ نزدیک تره این که بگم از تعریف و تمجید بدم میاد یا نسبت به سرزنش و سرکوفت بی تفاوتم اما اینکه تمام ارزش های زندگی یا اکثرشون بر مبنای نظر دیگران بچرخه این نادیده گرفتن خودم هست و کسی که خودش در نظر خودش کم ارزش باشه چطور میتونه دم از انسانیت و ارزش بزنه؟؟

مرضِ امیدواری

انتظار در فرهنگ ما با منجی و منجی با مهدی موعود گره خورده است..
انتظار چون دربردارنده‌ی امید هست مانع از پوچ گرایی است...
قومی که گذشته‌ای پر درد دارند(عاشورا) محرکی برای زنده نگه داشتن آرمان هایشان و آینده‌ای رؤیایی ( امیدوار به آمدن آن روز) و حالی که در کشمکش بین این دو فراموش شده...

أَلَا إِنَّ أَوْلِیَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ
آگاه باشید که دوستان خدا هرگز هیچ ترسی (از حوادث آینده عالم) و هیچ حسرت و اندوهی (از وقایع گذشته جهان) در دل آنها نیست.
(آنچه که از تفاسیر آمده و رایج بین عموم است) 
انتظار همانگونه که گفته شد امید را در جامعه تزریق می‌کند و شاید در نگاه اول مثبت و دارای آثار زیادی باشد اما از نگاه این کمترین این مطلب کم و بیش همانند   مسکن(به تشدید کاف) های امروزی است درد را تسکین می‌دهد اما از بین نمی‌برد شاید در کوتاه مدت مؤثر به نظر بیاید اما همانطور که تاریخ و قلب شهادت می‌دهد، در بلند مدت مرضی لاعلاج بوجود می‌آورد که از دست رفتن حال و دفن شدن استعداد ها بزرگ ترین ضرر آن است...
شما و این سؤال
 انتظار
امید
آینده؟؟