الکی میگفتن عشقم عشق های ساده قدیمی، مثه اینکه از قدیم یا باید بچه پولدار بودی یا هم هیچی... دیگه راهی نداشتی باید یا سفر میکردی تا فراموش کنی(سفر کردم که از یادم بری دیدم..) یا هم صبر که چه خوش گفت؛ آن که یافت می نشود آنم آرزوست
دو بیت زیبا از سعدی تقدیم شما باد
گفت سعدی، صبر کن یا سیم و زر ده یا گریز
عشق را یا مال باید یا صبوری یا سفر
گویند رفیقانم در عشق چه سر داری؟
گویم که سری دارم درباخته در پایی
سعدی
شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت
روی مه پیکر او سیر ندیدیم و برفت
شاید بیشتر این بیت رو تو قبرستون ها دیده باشیم و شرح افسوس زندگان برای غنیمت نشمردن فرصت درک عزیزانی که زیر خاک سردی از غم و رنج شایدم آرامش و فراغ بال در تماشای حال باقیماندگان نالان خویش هستند
دوران سختی است فراق محبوب ولی فراق زمانی است که وصلی بوده باشد و ایضا" توجهی هم هست از جانب معشوق
شربتی تلختر از زهر فراقت باید
تا کند لذت وصل تو فراموش مرا
یادمه وقتی پارسال همین موقع ها یک دوست عزیز رنج زایل دنیا را به جام ابدی مرگ داد، همین غزل رو خوندم و نوشتم و چقدر هم باهاش گریه کردم و فکر می کردم شاید هیچ چیز برای عاشق سخت تر از مرگ محبوب نباشد و این تصور جانکاه فراق تا ابد ولی
